Από τον φίλο Κωνσταντίνο Μπαλατσούκα
Μερικές σκέψεις με αφορμή τον πιο άνετο Μαραθώνιό μου μέχρι τώρα
Αφού τερμάτισα, πολύ χαρούμενος, τον Μέγα Αλέξανδρο τον Απρίλιο 2013, ολοκληρώνοντας 2 Μαραθωνίους σε 4 εβδομάδες, δεν ήθελα να ξανατρέξω. Ψυχολογικά ένοιωθα γεμάτος αλλά όχι μπουχτισμένος. Ήρεμος, άφησα τον χρόνο να περνάει, δεν πίεσα προς καμία κατεύθυνση τον εαυτό μου. Αν ξανάρθει, θα έρθει μόνο του, σκεφτόμουν, με μια μικρή ανησυχία μήπως και δεν έρθει.
Μα ήρθε: Γύρος Νέας Σμύρνης, έτρεξα ένα 6ράκι προπονητικό την προηγούμενη Παρασκευή και στον αγώνα ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μετά, ξανασταμάτησα. Χωρίς κανένα άγχος, πλέον, ήξερα ότι θα το ξαναθελήσω.
Όταν ήρθε το email από τον ΣΑΦΑΝΣ ότι οι εγγραφές για τον 31ο ΚΜΑ άνοιξαν, θεώρησα δεδομένο ότι θα τρέξω και γράφτηκα. Άρχισα να τρέχω και πάλι, χωρίς πίεση, χωρίς άγχος, η χαρά του τρεξίματος επανήλθε από μόνη της. Απλά, χωρίς να κάνω κάτι συνειδητά. 
Όπως συνήθως, αυτό που ονομάζω καταχρηστικά προετοιμασία ξεκίνησε στην Πάρο. Με τον ΓιάννηΚ – έχει αρχίσει να γίνεται παράδοση – αλλά και τον ΜιχάληΠ για τον οποίο ο επερχόμενος Μαραθώνιος θα είναι ο πρώτος. Κανονίζουμε Γιάννενα και υπολογίζω να τρέξω ένα ακόμα τριαντάρι στις 3 εβδομάδες πριν τον ΚΜΑ.
Σεπτέμβριος και για δεύτερη φορά ο Αθανασάκειος Ημιμαραθώνιος, Σχηματάρι-Τανάγρα, ένας ωραίος απογευματινός, όχι ιδιαίτερα εύκολος, αγώνας. Χαλαρά και κάπως άνετα. Ακριβώς μια εβδομάδα μετά, ο απαράδεκτος Ημι του Μαραθώνα. Τερμάτισα πολύ πιο κουρασμένος από τον Μεγαλέξανδρο και για πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτηκα πραγματικά να σταματήσω το τρέξιμο και τους αγώνες. Πέρασα μια εβδομάδα τρεξιματικά προβληματική αλλά το 30ρι στον Γύρo της Παμβώτιδας μαζί με την υπέροχη παρέα ΚώσταΚ και ΜαρίναςΚ με επανέφερε.
Αποφάσισα να κάνω και το άλλο 30ρι, που βγήκε 31, στο τέλος του Σεπτεμβρίου. Πολύ κακός υπολογισμός φαγητού και τροφοδοσίας είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσω νηστικός και να τερματίσω με ρίγη, για πρώτη φορά στην ζωή μου πανικοβλήθηκα. Ευτυχώς η ΑνναΒ, που την έπρηξα στο τηλέφωνο, με επανέφερε στην φυσιολογική πραγματικότητα.
Οι Σπέτσες για 3η συνεχόμενη χρονιά με ακόμα χειρότερες συνθήκες και ακόμα χειρότερη επίδοση με άγχωσαν κάπως. Ok, σχεδόν όλοι πήγαν χειρότερα από πέρυσι, αλλά αυτό δεν μου λέει κάτι.
Είχα ήδη αγχωθεί με τρόπο περίεργο. Μετά από 5 Μαραθωνίους, ξέρεις τι σε περιμένει στον 6ο . Εστιάζει το μυαλό στα άσχημα και ξεχνώ την αυξημένη δρομική εμπειρία η οποία συμβάλλει πραγματικά πολύ.
Βαρτζάκειος υπό ήλιο και τα γνωστά 6 χλμ από το σπίτι μέχρι το ΣΕΦ για να κάνω 21. Τερματίζω χάλια. Άργησα να συνειδητοποιήσω ότι για πρώτη μου φορά έκανα 21 χλμ μόνο με νερό, χωρίς τζελάκια ή άλλη τροφοδοσία. Στο τέλος δοκίμασα saltstick και αποφάσισα να τα συμπεριλάβω στην τροφοδοσία μου στον Μαραθώνιο.
Αργότερα κατάλαβα ότι όλα αυτά συνέβαλλαν τα μέγιστα στην άνεση με την οποία έβγαλα τον αγώνα.
Το περίεργο άγχος συνεχίστηκε αλλά σαν να μην ήταν τόσο έντονο πλέον. Φτάνει η στιγμή, πίσω δεν κάνουμε. Εβδομάδα υδατανθράκωσης και χαλάρωσης, ωραίες στιγμές στην expo με πολλούς φίλους. Το βράδυ μακαρόνια και οι μικρές ετοιμασίες πριν τον μεγάλο αγώνα.
Πρωινό ξύπνημα άνετο. Κρύο ντουζάκι αλλά η διάθεση είναι απλά καλή. Ο καιρός δεν θα είναι σύμμαχος, τουναντίον, μέρες το ξέρουμε, αλλά δεν πρέπει να μας επηρεάσει.
Συγγρου-φίξ για τα πούλμαν, συνάντηση και φωτό με γνωστούς και μη εξαιρετέους αλλά και με τον ΝίκοΠ. 26 χρόνια φιλία, κατά καιρούς χανόμαστε, ορειβατικό παρελθόν και θέληση να τρέξει Μαραθώνιο, θέληση στην οποία με πολλή χαρά βλέπω ότι έχω βάλει κι εγώ ένα λιθαράκι. Είναι ενθουσιασμένος από την ατμόσφαιρα, το πνεύμα, ακόμα και η μετακίνηση με το πούλμαν θυμίζει εκδρομές των εφηβικών μας χρόνων.
Ξημερώνει κι εμείς στους δρόμους τριγυρνούμε. Με κατεύθυνση την Αφετηρία της κλασικής διαδρομής. Πολύχρωμος κόσμος από όλον τον πλανήτη, μια και μόνο φορά να βρεθεί κάποιος άσχετος με το τρέξιμο εκεί είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποια επόμενη φορά θα εκκινήσει. Πλάκα με τους φίλους και τους γνωστούς, παξιμάδια, λουκοζέιντ, μπανάνα, λίγο παστέλι και μαύρη σοκολάτα, όπως πάντα. Βαζελίνη και αντηλιακό, τελευταίος έλεγχος στις τσέπες: 7 τζελάκια, 10+ saltsticks, χαρτομάντηλα, υγρά μαντηλάκια, mp3 player just in case, κινητό, αντηλιακό για επανάληψη στο 21.1 και, για πρώτη φορά, μια καριόκα από τον Παπαπαρασκευά. Ένα επιπλέον κίνητρο να φτάσω στο Καλλιμάρμαρο.
Κινούμαστε προς τα blocks. Τελευταίος χαιρετισμός με ΝίκοΠ, είμαι σίγουρος ότι θα με περάσει στον δρόμο. Ήδη μέσα, βρίσκω ΒασίληΚ και ΤάσοΔ (βγάλαμε μαζί πέρυσι τις ανηφόρες της Παλλήνης), ΓιώργοΣ (και πάλι, μετά τη Θεσσαλονίκη), ΓιώργοΦ και ΑντώνηΡ. Αρχίζουμε έναν ξεαγχωτικό μοναδικό χαβαλέ, πλάκα και ανέκδοτα, αποσπασματα από ελληνικές ταινίες, ανωριμότητες σαν μικρά παιδιά, ό,τι χρειάζεται για την στιγμή, χαλαρώνουμε. Η διάθεσή μου ανεβαίνει, το πρώτο block ξεκινά, περπατάμε κι εμείς.
Χτυπάμε χέρια, “καλόν αγώνα” ευχόμαστε δυνατά, ξεκινάμε. Το άγχος περνάει, εξαφανίζεται, νοιώθω δυνατός και σίγουρος ότι θα τερματίζω μα όχι αλαζών, προσγειωμένος, με πάθος, με σεβασμό αλλά χωρίς φόβο. Παίρνω το πρώτο τζελάκι και πάμε μαζί με τον ΑντώνηΡ. Ως ζέσταμα τα πρώτα λίγα χιλιόμετρα μέχρι να στρίψουμε αριστερά για τον Τύμβο. Το πολύ ξεχωριστό σημείο όπου αναγνωρίζω συντρέχτες, φωνές και high five. Χαρά μεγάλη που βλέπω τον ΔημήτρηΤ επιτέλους να τρέχει Μαραθώνιο. Παλιός συμφοιτητής, έχουμε χαθεί, μόνο στους αγώνες βρισκόμαστε.
Συγκίνηση και θαυμασμός για τον Μιλτιάδη και τους στρατιώτες του. Κουβέντα με τον Αντώνη για τους Περσικούς Πολέμους, πρώτος σταθμός, νερό, συνέχεια της κουβέντας με θέματα τον Γρ. Λαμπράκη και τις πορείες.
Βγαίνουμε ξανά στη Μαραθώνος. Πιάνω αριστερά, πάντα μ’ αρέσει να τρέχω δίπλα στη νησίδα. Κάποια στιγμή ο Αντώνης ανοίγει, χαιρετιόμαστε. Με συναντά και με περνάει η ΒανέσσαΚ, πρώτος της, πάει αέρας. Ύστερα από λίγο ο ΝίκοςΠ, άνετος και αυτός.
Μπαίνουμε στη Ν Μάκρη. Παιδάκια με μετάλλια από τοπικούς παράλληλους αγώνες να μας χαιρετούν. Πόσα χέρια χτύπησα δεν θυμάμαι, άρχισε να κοκκινίζει η παλάμη μου, άλλαξα για λίγο μεριά να χτυπάω και με το άλλο χέρι. Μουσικές δυνατές και κόσμος να εμψυχώνει.
Επιτέλους περνάω το σημείο αναστροφής του Ημί του Μαραθώνα. Ανηφορίτσα και δέντρα.
Ξαφνικά, περίπου στο 12, συναντώ τον ΑριστείδηΚ, όπως το 2010, στον πρώτο μας, αν και τότε βρεθήκαμε μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω. Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε μαζί και αρχίσει ένα υπέροχο cruising. Συζητάμε, μιλάμε, σχολιάζουμε, κάνουμε πλάκα. Είναι εντυπωσιακό: Όταν συντρέχεις με κάποιον απλά γνωστό είναι σαν να είσαι φίλος για πολλά χρόνια και εύκολα ανοίγεις κομμάτια της ψυχής σου.
Γιατί τρέχουμε;
Διότι μας αρέσει, (θα πρέπει να) είναι η απάντηση, τουλάχιστον στην επιφάνεια. Παρακάτω; Τι υπάρχει; Πόσο πραγματικά εγωιστικό είναι; Ίσως πάρα πολύ. Ο κάθε ένας μας φτιάχνει , δημιουργεί, εκφράζει κάτι υποσυνείδητο και το προβάλλει. Κάποιοι μέσα από το τρέξιμο. Ο εγωισμός μας είναι αυτός που πρέπει να υπηρετήσουμε. Με διαφορετικό τρόπο για τον κάθε έναν.
Πάντα με εντυπωσιάζει, ενώ πλέον δεν θα έπρεπε, πόσοι τρέχουν με πολύ συγκεκριμένο, σαφώς εκπεφρασμένο, σκοπό: Μπλουζάκια παρεϊστικα που φτιάχτηκαν ειδικά για τον συγκεκριμένο αγώνα. Ομάδες διάφορες, από σχολεία μέχρι ιδρύματα, σύλλογοι για τους αμερικανούς βετεράνους πολέμου, ποδοσφαιρικές φανέλες.
Κάποιοι τρέχουν για δικούς τους ανθρώπους που έχασαν…
Συνεχίζουμε με τον Αριστείδη στις πιο υποτιμημένες ανηφόρες του κόσμου: Κλασική διαδρομή πριν το 21.1! Ναι, υπάρχουν και είναι δύσκολες. Όλοι όμως νομίζουμε ότι οι πραγματικές ανηφόρες αρχίζουν μετά. Με πολύ μπλα μπλα φτάνουμε στη μέση. Πλέον, έχουμε λιγότερα χιλιόμετρα να κάνουμε από αυτά που έχουμε ήδη κάνει. Κομβικό σημείο. Προσπαθώ να κάνω ψυχολογικό reset: Είμαι στο μηδέν και έχω έναν Ημί μπροστά μου. Διάθεση στα ύψη και ηθικό ακμαιότατο.
Κόσμος που απαλύνει οπτικά τις ανηφόρες, είναι ένα boost και αυτό όταν ψάχνεις το παραμικρό που θα μπορούσε με τον οποιονδήποτε τρόπο να σε ωθήσει.
Στο 22.5 με φωνάζει ο ΆγγελοςΣ. Έχει εγκαταλείψει, τον βλέπω να κάθεται, δεν μιλάω και κάνω προσπάθειες να το συνειδητοποιήσω, κυριολεκτικά δεν πιστεύω αυτό που βλέπω, είναι γιατί δεν θέλω να το πιστέψω. Μου εύχεται καλό τερματισμό και, πλέον, προσπαθώ να το ξεχάσω, μα δεν είναι εύκολο. Κόσμος ζορίζεται, σταματάει, πρώτες βοήθειες, η ανηφόρα είναι σαν εκατόμβη.
Τροφοδοσία. Το Α και το Ω σε έναν Μαραθώνιο. Όσο καλή προετοιμασία και να κάνεις, η λανθασμένη ελλιπής τροφοδοσία είναι ικανή να καταστρέψει τα πάντα. Η προσαρμογή της στις αγωνιστικές συνθήκες είναι αναγκαία. Η συνειδητοποίηση ότι με την υγρασία οι ηλεκτρολύτες χάνονται πολύ γρήγορα και πρέπει να αναπληρώνονται άμεσα είναι σωτήρια. Πήρα 5 saltsticks, στο 7.5 και ανά 7.5 με πολύ νερό και 7 τζελάκια σύνολο. Ισοτονικά και ό,τι υπήρχε στους σταθμούς.
Συναντώ τον ΓιάννηΤ, μαζί τρέξαμε στον Αθανασάκειο, χαίρομαι γιατί τον έπεισα και αυτόν να τρέξει την κλασική. Έχει δυνάμεις, περνάει.
Λίγο πριν το Άλεξ Πακ βρίσκω έναν με φανέλλα του ΠΑΟΚ. “Πάμε ρε μπαοκάρα”, λέω, τρελλαίνεται και αρχίζει τα συνθήματα. “Μετά θα πας Καραϊσκάκη;” ρωτώ, “Θα στο καρφώσει ο ΜήτρογλΑς”, συνεχίζω. Τα ψιλοπαίρνει, “πήρατε θάρρος που δεν παίζει ο Γκαρσία” και διάφορα άλλα, γέλια, καλούς τερματισμούς ευχόμαστε. (για την ιστορία, εκείνο το βράδυ ο Ολυμπιακός συνέτριψε άνετα τον ΠΑΟΚ 4-0).
Λίγο πιο κάτω συναντούμε ΚώσταΚ και ΜαρίναΚ. Πολύ όμορφες αυτές οι συναντήσεις, ο ένας δίνει δύναμη στον άλλον.
Βενζινάδικα.
Τα προσέχω στην Κλασική. Σκέφτομαι όταν αν ήμουν αυτοκίνητο θα έμπαινα, θα ανεφοδιαζόμουν και θα έφευγα. Τρέχοντας μου δίνεται η ευκαιρία να παρατηρώ ασήμαντες λεπτομέρειες, να τα εντάσσω στις προσπάθειές μου να μην βαρεθώ, να δουλεύει το μυαλό. Μοιράζομαι τις σκέψεις μου με τον Αριστείδη και απορώ γιατί οι ιδιοκτήτες δεν τα ανοίγουν αυτήν την ξεχωριστή Κυριακή, με δυνατή μουσική και εμψύχωση των δρομέων.
Φανάρια.
Η ίδια πλάκα σε κάθε αγώνα, θα περάσουμε με πράσινο άραγε; Παρατηρώ τους κύκλους όσο πλησιάζω. Τελικά μερικά πράγματα μπαίνουν σε μια αναπόσπαστη ρουτίνα η οποία, εντελώς παραδόξως, βοηθάει να μην ρουτινιάζει το τρέξιμο.
Μουσική.
Είχε μέχρι και …τσαμπούνες (για τον ΧάρηΜ και τις λοιπές τρώγλες που θα το διαβάσουν, ναι, αυτές) σε ένα σημείο. Αλλά για πρώτη φορά μουσική ζωντανή και μη σε τόσα πολλά σημεία, είναι πολύ σημαντικό για τους δρομείς, θα ήθελα παντού, όποια μουσική, κάθε είδους.
Ανηφόρες Παλλήνης και κόσμος πολύς να επευφημεί. Πιάνουμε χαβαλετζίδικη κουβέντα με διάφορους άλλους δρομείς. Ένας αμερικανός, 70 ετών, έχει τρέξει 229 Μαραθωνίους, έχει στόχο τους 250, “you are still young” μου απαντάει όταν του εκφράζω τον θαυμασμό μου.
Πλησιάζουμε στον Σταυρό. Ο κόσμος εκδηλωτικός. Τροφοδοσία στο 30 και λέω ότι έχω, πλέον, ένα δικό μου 12ρι μπροστά. “Άντε, λίγο ακόμα” φωνάζουν από παντού, ειδικά στη γέφυρα, ο Ηρακλής Σ είναι εκεί, αλλά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και τα πραγματικά ωραία.
Έχω δυνάμεις, για πρώτη φορά το νοιώθω, έχω πολλές. Για πρώτη φορά δεν σταματώ για διατάσεις, ακολουθώντας την συμβουλή της Αθανασίας Τσουμελέκα την προηγούμενη, στην expo. Αφήνω τον Αριστείδη, όχι χωρίς ένα μικρό συνειδησιακό βάρος. Ήταν περίπου 19 από τα πιο όμορφα δρομικά χιλιόμετρα της ζωής μου, σε ευχαριστώ πολύ!
Στη Μεσογείων, για τέταρτη συνεχή φορά, η ΚατερίναΧ και ο ΆρηςΚ με …πλακάτ! Thanks και πάλι. Φωτογραφίες, φιλιά και συνεχίζω την κατηφόρα, προσεκτικά.
Κοιτάζω το ρολόι του κινητού. Ο στόχος μου ήταν ο τερματισμός. Αν ένοιωθα καλά, να μην σπάσω το αρνητικό ρεκόρ της …στοιχειωμένης Μεσσήνης, αν πολύ καλύτερα, κάτι γύρω στο 5:15. Υπολογίζω, πολύ χοντρικά, ότι με έναν ρυθμό περίπου στο 7’/χλμ θα κάνω, ίσως, personal best. Χμ, ας κατανείμω δυνάμεις.
Παιδάκια πολλά και high five μέσα στην Αθήνα, πλέον. Νομισματοκοπείο και μια περίεργη αίσθηση ότι έχω πολλά χιλιόμετρα πολλά μπροστά μου.
ΣπύροςΠ, για μια φορά ακόμα. Στα brevets εγώ απ’ έξω, στον Μαραθώνιο εκείνος, για ενθάρρυνση και φωτογραφίες! Με βρίσκει γρηγορότερο απ’ ότι πέρυσι στο ίδιο κομμάτι και τα χρονόμετρα επιβεβαίωσαν την αίσθησή του. Πάμε παρέα, δυο τρεις κουβέντες. Κατεχάκη, η αναστροφή του 10ριού που είχα κάνει το 2009, άλλα 5 και φτάσαμε. Η πρώτη σπίθα συγκίνησης με το πανό: “Κράτα ρυθμό”. Οι Λαγοί με τα κρουστά τους μας ανεβάζουν αφάνταστα!
Ντυνάν και ακούω φωνές. Ο Συντρέχτης ΔημήτρηςΚ και ο ΜάνοςΠ! Τους χαιρετώ, τους περνάω, “πάω για personal best” τους φωνάζω. “Φτάνω όπου δεν μπορώ”, δεν μπόρεσα να τους το φωνάξω, λυγμός.
Σε λίγο τους νοιώθω δίπλα μου, πάμε μαζί. Δεν θα περπατήσω ούτε στην ανηφόρα της Φειδιππίδου, πριν το “Αθήναιον”, σκέφτομαι ήδη από πριν και τα καταφέρνω. Καταλαβαίνω αρκετά άδειες τις τσέπες, νοιώθω σαν μονοθέσιο της F1 που του τελειώνουν τα καύσιμα, πλησιάζει στο τέρμα αλλά ξέρει ο οδηγός του ότι έχει αρκετά καύσιμα για να φτάσει. Μόνο που εδώ, οδηγός και αυτοκίνητο ταυτίζονται.
Αποχαιρετώ και ευχαριστώ τον ΣπύροΠ.
Ο ΜάνοςΠ βρίσκει συγγενείς του και τρελαίνεται. Σαν να τον αρπάζει από τα μαλλιά η ασημένια σφήκα, μα δεν τον τινάζει πάνω. Του δίνει ώθηση και φεύγει, δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε, πάμε με τον Δημήτρη, τους πόνους που εμφανίζονται, την συγκίνηση που μας κυριεύει, την πλάκα που κάνουμε σε κάποια παιδιά που παίζουν ροκ και τους ζητάμε Τερλέγκα.
Το Χίλτον φαίνεται τόσο μακριά αλλά το φτάνουμε. Στο άγαλμα του δρομέα, μέγιστη ειρωνεία της τύχης, περπατάμε, δεν με ενδιαφέρει, δεν με νοιάζει ο χρόνος. Προσπαθούμε και καταφέρνουμε να τρέχουμε και πάλι.
Ο ΓιάννηςΜ, δεν τον αναγνωρίζω αμέσως, τον προσκαλώ να τερματίσουμε μαζί, κάνω τις συστάσεις, πλησιάζουμε.
Η έκρηξη που με περνάει σε ονειρώδη φάση: Τα παιδιά ήταν εκεί, όλα, δεν βλέπω παρά λίγα πρόσωπα, νοιώθω μια ομάδα. Σηκώνω και τα δυο μου χέρια, για να δείξω “6” 4+2, για να πείσω τον εαυτό μου ότι οι Μαραθώνιοί μου δεν μπορούν πια να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού. 
I did it MY Way. Αγνοώντας και αψηφώντας ό,τι δεν μου άρεσε, χωρίς προπονητές, χωρίς προγράμματα, χωρίς χρονόμετρα, απλή, πρωτόγονη απόλαυση του τρεξίματος per se. Δεν έχει σημασία αν κάνω καλά ή όχι. Έχει σημασία ότι το ευχαριστιέμαι.
Στρίβουμε στην Ηρώδου Αττικού, το ομορφότερο χιλιόμετρο και το όνειρο συνεχίζεται. Βλέπουμε Ρένα, Στράτο, Αντίπαλο Αρχηγό (σε κάθε …ζυγή μου Κλασική) και Μίκα, Άννα (δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή τι έκανε αλλά την είδα χαρούμενη πολύ) και Λύκο, ΒασιλικήΠ και ατέλειωτα high five.
Να το Καλλιμάρμαρο, μια ακόμα Κλασική τελειώνει, ένας ακόμα Μαραθώνιος. Κατευθυνόμαστε προς την αντίθετη μεριά του σταδίου και το πανό στην πεζογέφυρα:
250m to go
Από την απεριόριστη χαρά μου, δεν σκέφτομαι. Άπειρες σκέψεις θέλουν να περάσουν από το μυαλό μου, μα δεν σκέφτομαι. Δεν εγκατέλειψα, είμαι άνετος, απολαμβάνω. Ο ΓιάννηςΑ από τον ΣΑΦΑΝΣ βγάζει φωτογραφίες, η άσφαλτος τελειώνει, πεζοδρόμιο, μπαίνουμε στο Στάδιο. Αμερικανός δίπλα βιντεοσκοπεί και μιλάει, εμφανώς συγκινημένος που ζει αυτήν την εμπειρία. Ξαφνικά βλέπω το χρονόμετρο, ένας σωστός και ένας λανθασμένος υπολογισμός με κάνει να φωνάζω σε Δημήτρη και Γιάννη “Αν δείξει κάτω από 27’ θα έχω κάνει personal best” και, τρελλαμένος εντελώς, τρέχω, παρασέρνοντας τους, δεν με νοιάζει τίποτα, ούτε και οι φωτό, τρέχω και ζω για 6η φορά αυτήν την μαγευτική στιγμή, της απόλυτης μοναξιάς, με όσους και να τερματίζεις μαζί, την στιγμή της τρέλλας και του απόλυτου εγωισμού, την στιγμή του τερματισμού ενός Μαραθωνίου και μάλιστα της Κλασικής Διαδρομής.
Δεν θυμάμαι, μεγάλο μέρος της πραγματικότητας έχει ανασταλεί. Είδα φωτό μετά τις οποίες δεν τις θυμόμουν καθόλου, ειδικά μία από την ΓιάνναΚ, έχω ανακαλέσει κάποιες μνήμες, αλλά μέχρι τα μετάλλια όλα είναι στο περίπου.
Αγκαλιές και κλάματα χαράς. Βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους που έχουν έρθει σε έναν ακόμα τερματισμό μου και συγχρόνως δεν τους βλέπω, η μητέρα μου έχει έρθει, την βλέπω αλλά δεν καταλαβαίνει ότι δεν την βλέπω. Βγάζω την …καριόκα από την τσέπη και με φωτογραφίζει ο Γιώργος Σπύρος, προχωρώ, αγκαλιάζω τη Μαρία. Κάνω …παρέμβαση στο video του Αμερικανού!
Το πέταλο του Καλλιμάρμαρου είναι η προετοιμασία για την προσγείωση, βλέπω διάφορους γνωστούς και αρχίζει η πραγματικότητα να επανέρχεται, τηλεφωνώ σε μερικούς ακόμα δικούς μου ανθρώπους.
“Μα έχω αδιάβροχη καρδιά που μ’ ανεβάζει” παίζουν δυνατά τα μεγάφωνα και …πανηγυρίζω. Λίγο πριν τα μετάλλια σηκώνω τα χέρια και μόνος μου φωνάζω: “ΕΧΩ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕΙ 6 ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥΣ, 4 ΣΕ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ, 4 ΚΛΑΣΙΚΕΣ”. Συνέρχομαι και παίρνω το μετάλλιό μου. Λίγο πιο κάτω, ο Μάνος, τα ξαδέρφια του, αγκαλιές, φωτογραφίες, βγαίνω από το Στάδιο και κάθομαι δίπλα στον ΓιάννηΜ, λίγο πριν τα φορτηγά με τα πράγματα.
Προσγείωση, δεν μιλάμε πολύ, αλλά καταλαβαινόμαστε απόλυτα. Περνάει η ΛέναΜ, πρώτος της Μαραθώνιος, συναντώ ΚώσταΚ και ΜαρίναΚ, πρώτος δικός της Μαραθώνιος, χαρές, συγχαρητήρια.
Είμαι και νοιώθω αδιανόητα ξεκούραστος, δεν πιάστηκα ούτε κατ’ ελάχιστον την επόμενη μέρα, ήταν σαν να μην έτρεξα. Για …12 δευτερόλεπτα δεν έκανα, τελικά, personal best. Ok, θα μπορούσα να πάω πιο γρήγορα, δεν έφτασα στα όριά μου, αλλά ποιο θα ήταν το νόημα; Το ευχαριστήθηκα σφόδρα, έζησα μια ακόμα ξεχωριστή, υπέροχη εμπειρία.
ΝίκοςΠ, τερμάτισε και του βγήκε ο αγώνας όπως είχε υπολογίσει, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, με περίμενε μετά. Πολύ τον χάρηκα!
Δεν συνέρχεσαι αμέσως, περνάνε ώρες και μέρες μετά τον τερματισμό ενός Μαραθωνίου, όσο άνετος και αν είναι.
Αν το θέλουμε, κάθε χιλιόμετρο μας κάνει σοφότερους.
Όλα είναι δρόμος.
Πάμε γι άλλα!
Κωνσταντίνος Μπαλατσούκας
Φέτος είχα πει ότι δεν θα τρέξω Μαραθώνιο. Το’πα και το’κανα λοιπόν! Δήλωσα από την αρχή συμμετοχή στον αγώνα των 10χλμ του 32ου Μαραθωνίου Αθήνας, αλλά όλο κάτι με κρατούσε πίσω και δεν ξεκινούσα την προετοιμασία.
Από την διαδρομή δεν θυμάμαι και πολλά. Μιλούσαμε ακατάπαυστα με το Δημήτρη, έβηχα σαν φυματική κωλόγρια (από το κρύωμα ντε) και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι όση ώρα νόμιζα πώς φύσαγα τις μύξες μου (σικ), ήταν όλο αίμα, καθώς η μύτη μου είχε και πάλι ανοίξει. Ο συντρέχτης μου ψιλοανησύχησε, πρότεινε να σταματήσουμε στους διασώστες, αλλά μιας και το είχα πάθει και το πρωί δεν ανησύχησα και συνεχίσαμε το χαλαρό μας τρέξιμο κανονικά.
Το 2ο ζευγάρι πραγματικών δρομικών παπουτσιών που αγόρασα. Αρχικά προβληματίστηκα. Η αίσθησή τους ήταν πολύ διαφορετική από τα προηγούμενα παπούτσια μου. Η σόλα μου φάνηκε πολύ σκληρή και άκαμπτη. Γρήγορα όμως τα συνήθισα και με αυτά τα παπούτσια ολοκλήρωσα το πρώτο μου δομημένο προπονητικό πρόγραμμα. Έτρεξα τα πρώτα μου Long Runs, έτρεξα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και είδα πολλές διαδρομές που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έβλεπα. Τέλος, με αυτά έτρεξα τον πρώτο μου αγώνα δρόμου, πετυχαίνοντας μία αρκετά καλή επίδοση! Με αυτά τα παπούτσια έγινα πραγματική δρομέας.
Όταν ένα παπούτσι μου έχει κάτσει καλά δυσκολεύομαι να το αλλάξω. Και έτσι μετά το 2140-αφού το ξαναπήρα, συνέχισα να παίρνω την ίδια σειρά παπουτσιών, με τελευταίο το 2160. Τι να πω γι’αυτό το παπούτσι… Ήξερα ότι μου κάθεται καλά, αλλά αυτό δεν ήταν μόνο εργαλείο! Ήταν πανέμορφο! Ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά την αντίθεση του μωβ παπουτσιού με τα φούξια κορδόνια! Αν και όταν έτρεχα σε χώμα το χρώμα καλυπτόταν, δεν έπαψα ποτέ να τα θεωρώ όμορφα. Με αυτά, έβγαλα τον κύριο όγκο της προετοιμασίας του πρώτου μου μαραθωνίου. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπισα μαζί τους ήταν η μακρόστενη φουσκάλα στο πλάι της φτέρνας που με ταλαιπώρησε λίγο. Όμως έτρεξα πολλά και δύσκολα χιλιόμετρα μαζί τους και γι’αυτό τα έχω στην καρδιά μου!
Ό,τι και να πω για αυτά τα παπούτσια θα είναι λίγο! Λίγο καιρό πριν τον 
5 την ημέρα + Γυμναστική = Υγεία 