Δρομικός τουρισμός στον 32ο Μαραθώνιο Αθήνας

Φέτος είχα πει ότι δεν θα τρέξω Μαραθώνιο. Το’πα και το’κανα λοιπόν! Δήλωσα από την αρχή συμμετοχή στον αγώνα των 10χλμ του 32ου Μαραθωνίου Αθήνας, αλλά όλο κάτι με κρατούσε πίσω και δεν ξεκινούσα την προετοιμασία.
Ήμουν σε άρνηση, δεν ήθελα να τρέξω καθόλου. Μέχρι και το τέλος του καλοκαιριού είχα αποφασίσει να μην τρέξω. Αρνητικότητα στο φουλ, σαν να είχα σιχαθεί πλήρως το τρέξιμο.

Τις τελευταίες μέρες την είδα αλλιώς και είπα «Ας πάω να τρέξω ένα 10άρι σαν τουρίστας!» Χωρίς χρονόμετρα, χωρίς πίεση. Καθαρή βόλτα-κατά προτίμηση με παρέα-, ψιλή κουβέντα και χάζεμα.

Το πρωί του αγώνα ξύπνησα στραβωμένη. Δεν ήθελα να πάω. Λίγο η βάρβαρη πρωινή ώρα, λίγο το ζόρικο κρύωμα που με ταλαιπωρούσε εδώ και μέρες, με είχαν ξενερώσει. Σηκώθηκα με το ζόρι και επέβαλλα στον εαυτό μου να μπει σε mode γιορτής και δρομικού τουρισμού.

Και πάνω που έχω ντυθεί και είμαι έτοιμη για να φύγουμε, ανοίγει η μύτη μου –κάτι που δεν μου έχει συμβεί ποτέ- και ξαναστραβώνω. Είναι πολύ αργά να κάνω πίσω όμως και έτσι μπαίνω στο τρένο με τα ματωμένα χαρτομάντιλα ανά χείρας.

Μέχρι να φτάσουμε το έχω ξεχάσει. Αφήνουμε τα πράγματά μας και πάμε στα block εκκίνησης. Εκεί συναντάμε τον Δημήτρη από την Adidas running team και αποφασίζουμε να τρέξουμε παρεούλα! Ο Δημήτρης είναι το γούρι μου, είχαμε τρέξει παρέα τα πρώτα 10χλμ στον 30ο Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών.

Από την διαδρομή δεν θυμάμαι και πολλά. Μιλούσαμε ακατάπαυστα με το Δημήτρη, έβηχα σαν φυματική κωλόγρια (από το κρύωμα ντε) και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι όση ώρα νόμιζα πώς φύσαγα τις μύξες μου (σικ), ήταν όλο αίμα, καθώς η μύτη μου είχε και πάλι ανοίξει. Ο συντρέχτης μου ψιλοανησύχησε, πρότεινε να σταματήσουμε στους διασώστες, αλλά μιας και το είχα πάθει και το πρωί δεν ανησύχησα και συνεχίσαμε το χαλαρό μας τρέξιμο κανονικά.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ήμασταν οι μοναδικοί που είχαμε πιάσει ψιλή κουβέντα, όλοι οι άλλοι πήγαιναν «στα κόκκινα». Ευχαριστήθηκα απίστευτα τη βόλτα, τη λιακάδα, όλους τους μουσικούς που μας εμψύχωναν, την κουβεντούλα… Ήταν όλα τέλεια!

Στα τελευταία 2 χιλιόμετρα ο συντρέχτης μου ήθελε να ανοίξει, τον χαιρέτησα και συνέχισα χαλαρά χαζεύοντας. Μπαίνοντας Ηρώδου Αττικού ασυναίσθητα άνοιξα το βήμα μου, αλλά μόλις το κατάλαβα έκοψα. Τι νόημα είχε ένα σπριντ στα τελευταία μέτρα; Αυτά είναι όλη η ευχαρίστηση! Είχε δροσούλα, και χαλάρωσα εντελώς, και κάπως έτσι έφτασα στο Καλλιμάρμαρο γελαστή όπως πάντα!

Βρεθήκαμε με τον άντρα μου και φίλους, πήραμε τα πράγματά μας, κάναμε μασαζάκι στην Adidas (φουλ περιποίηση) και σιγά σιγά ανηφορίσαμε μέχρι την Φειδιππίδου για να βρούμε άλλους φίλους δρομείς και να κάνουμε κερκίδα για τους δρομείς του Μαραθωνίου.

Πόσο δυνατή εμπειρία να εμψυχώνεις του δρομείς! Έκλεισαν οι φωνές μας και κοκκίνισαν τα χέρια μας από το χειροκρότημα! Θα μπορούσα να σταθώ εκεί όλη μέρα και να φωνάζω! Η χαρά που παίρναμε κάθε φορά που βλέπαμε κάποιον να παίρνει δύναμη από τις φωνές μας ήταν τεράστια! Και επειδή όλοι μας είχαμε τρέξει τη διαδρομή αυτή, είχαμε παθιαστεί και ουρλιάζαμε στους δρομείς σε σημείο τρέλας!
Όταν δε περνούσε κάποιος φίλος, τραντάζαμε το σύμπαν με τα χοροπηδητά και τις φωνές μας!

 

Ο 32ος Μαραθώνιος Αθήνας λοιπόν, ήταν για μένα μια αξέχαστη εμπειρία! Πέρασα πάρα πολύ όμορφα και χάρηκα που για μια φορά ήμουν εκεί να χειροκροτήσω τους φίλους μου που έτρεχαν. Ελπίζω να κάναμε καλή δουλειά σαν κερκίδα και να μας προτιμήσετε και μελλοντικά!

Συγχαρητήρια σε όλους τους δρομείς, καλή αποκατάσταση και του χρόνου με υγεία!